„Najpierw uznał się za butch lesbian – lesbijkę przejawiającą stereotypowo męskie cechy, później – osobę genderfluid, aż w końcu zdecydował się na określenie „niebinarny transchłopak”. Brzmi to trochę jak oksymoron. Czy „niebinarny” i „chłopak” się nie wykluczają? Ale taka kombinacja wydaje się Charliemu najbardziej odpowiednia. Kilka miesięcy po naszej rozmowie wybierał się na studia i miał zamiar zacząć przyjmować testosteron.”
„– Wiara w płeć jest spełnianiem cudzych oczekiwań. Czym innym jest gra w płeć, uprawiam ją – mówi Robert, 35-letni pisarz z Warszawy. – Nie jestem mężczyzną, chociaż lubię swoje ciało i płynące z faktu jego posiadania korzyści. Nie jestem kobietą, chociaż gdybym miał wskazać najbardziej satysfakcjonujące mnie miejsce, byłoby ono w świecie kobiet. Nie jestem gejem, bo chociaż seksualnie pociągają mnie mężczyźni, zakochuję się w kobietach. Gej to kostium, taki sam konstrukt społeczno-kulturowy jak mężczyzna i kobieta. Nigdy nie miałem płci, ta jest nomadą.”
Bartek Biedrzycki – Confirmatio Vir Llamki, albo o wizycie Nieziemca Macka Simma na Starej Ziemi (w: „Dzieje się”), 2018
„Usiedli. Vir wskoczyło na łóżko i zainstalowało się tam po turecku, Simm przysiadł na obrotowym krześle przy biurku. – Jak dorosnę, to chcę polecieć na Marsa. – Przecież już byłoś u mnie dwa razy. – Ale ja chcę na stałe”
„– Do Creytona powinniśmy dotrzeć w ciągu trzydziestu ośmiu k-godzin. Nawet zważywszy na utratę krwi pana i stahs McPherson– – Chciałuś powiedzieć – przerwał nu Zamoyski – powinniśmy byli tam dotrzeć. Samu twierdzisz, że po odcięciu od Plateau nie wiesz nawet, w którą stronę lecimy. Swoją drogą, zastanawiam się, jak to możliwe. Przecież chyba pamiętasz, gdzie celowałuś.”
„– To było wyzwanie na pojedynek – stwierdziła manifestacja Słowińskienu i kopnęła upuszczoną muszlę aż pod palmy. Stłukła sobie przy tym stopę i teraz podskakiwała na jednej nodze, wściekła – taki na poły komiczny behawior manifestowału Adamowi i Cesarzowi.”
„Jeszcze nie do końca świadomy otoczenia, zareagował w sposób stosowny dla ciążenia Farstone (lub Pałacu) – i w efekcie odbił się od bocznej ściany. Zamrugał, nie wierząc własnym oczom. Z odległości dwóch cali szczerzyłu się bowiem z niej, wielku jak posąg Stalina, Patrick Gheorg McPherson. W odruchu już niemal paniki odepchnął się Zamoyski wstecz, ku fotelowi. Nie mógł oderwać wzroku od ekranu z uspokajająco uśmiechniętum Patrickum – najpierw więc fotel wymacał, fotel i ciało na nim.”
„Głupi! Znajdujesz się w jenu wnętrzu, onu czyta twoje nastroje, pragnienia, instynkty, myśli nieomal – z napięcia mięśni, drżenia strun głosowych, temperatury naskórka, rytmu oddechu, łopotu serca, szumu krwi w żyłach i tkankach. Skąd niby wiedziału wówczas, że szukasz urynału? Nic wu nie umknie. Pozostajecie całkowicie w jenu władzy. Nie jesteś w stanie przekazać Angelice ni słowa tak, by onu o nim nie wiedziału.”
„– Ja co prawda słabo znam gościa - odparł po kilku chwilach - ale tak sobie myślę, że on to nie lubi nikogo. – Nawet swojego człowieka? Przecież jest aniołem stróżem. Ja swoich zawsze lubiłom. Jak miałobym im stróżować bez lubienia?”
Ursula K. Le Guin – Lewa ręka ciemności (tłum. Lech Jęczmyk), 1987; postacie niebinarne używające form męskich
„Był tak kobiecy w wyglądzie i zachowaniu, że kiedyś spytałem go, ile ma dzieci, tak jakbym pytał matkę. Spochmurniał. Okazało się, że nie urodził ani jednego, za to spłodził sporo. Był to jeden z tych małych wstrząsów, jakich doznawałem na każdym kroku. Szok kulturowy był niczym w porównaniu z szokiem biologicznym, którego doznawałem jako osobnik płci męskiej wśród istot ludzkich, będących przez pięć szóstych czasu hermafrodytycznymi eunuchami.”
„Byliśmy kemmeringami przez siedem lat i mieliśmy dwoje dzieci. Jako dzieci jego łona nosiły jego imię Foreth rem ir Osboth i chowały się w ognisku jego klanu. Przed trzema laty poszedł do stanicy Orgny i teraz nosił złoty łańcuch celibanta. Nie widzieliśmy się przez te trzy lata, a jednak, kiedy zobaczyłem jego twarz w cieniu pod kamiennym łukiem, poczułem przypływ naszej dawnej miłości, jakbyśmy rozstali się zaledwie wczoraj, i doceniłem jego wierność, która sprawiła, że gotów był podzielić mój upadek. Czując znów na sobie te daremne więzy rozgniewałem się, bo miłość Asze zawsze zmuszała mnie do działania wbrew moim chęciom.”
Ginny Nawrocka – Cierpki zapach kosmosu (w: „Tęczowe i fantastyczne”), 2020; oprócz tego także postaci niebinarne używające męskich i żeńskich form
„Ja, Gosia, Ewa i Jacek. Gosia była najmłodsza... Jest najmłodsza. Jacek jest z tego samego roku, co ja, ale onu urodziłu się na początku, a ja pod koniec. A Ewa jest pięć lat starszy ode mnie.”
„Sąd w Warszawie zdecydował o dwumiesięcznym areszcie dla Margot, aktywistki walczącego z homofobią kolektywu Stop Bzdurom. Informacja o tym doprowadziła do protestów, które sprzed siedziby Kampanii Przeciw Homofobii przeniosły się na Krakowskie Przedmieście i pod komendę na Wilczą. Policja zatrzymała kilkunastu ich uczestników.”
„Margot pożegnała się z grupą, która odprowadziła ją na Nowy Świat i zaczęła iść w stronę kościoła z pomnikiem Chrystusa. Wtedy podeszli do niej policjanci w mundurach i nieumundurowani, złapali za ręce i wsadzili do nieoznakowanego grafitowego samochodu. Doszło do szarpaniny między protestującymi i policją.”
„Ostatnie dwa dni spędziłam w domu w gronie przyjaciółek. Czas minął nam na rozmowach, jedzeniu i kochaniu się. Po wyjściu musiałam na chwilę odciąć. Teraz powoli wracam do rzeczywistości i normalnego rytmu pracy, więc dziś mam się różnie – czasami czuję radość, a chwilę potem przygnębienie i stres. Dopiero dziś w nocy czytałam o wszystkim, co wydarzyło się przez ostatnie tygodnie i byłam pod ogromnym wrażeniem.”
„Przez pierwsze kilka dni część współosadzonych krzyczało w moją stronę obelgi i groźby, ale szybko im się to znudziło. Później kilka razy zaczepiano mnie tekstami w stylu: „Co tam Margareta?” czy „Jak masz na imię, dziewczynko?”. Prawie wszyscy współwięźniowie zwracali się do mnie żeńskimi zaimkami, czego nie mogłam wyegzekwować ze strony służby więziennej.”
Ann Leckie – Zabójcza sprawiedliwość (tłum. Danuta Górska), 2015; postać niebinarna używająca form żeńskich
„Odwróciłam się, żeby jej się przyjrzeć. Była wyższa od większości Nilterek, ale tłusta i blada jak one wszystkie. Ważyła więcej ode mnie, ale ja byłam wyższa i znacznie silniejsza, niż mogło się wydawać. Nie zdawała sobie sprawy, na kogo się porywa. Była prawdopodobnie płci męskiej, sądząc po skomplikowanych kanciastych wzorach pikowania na jej koszuli. Nie miałam całkowitej pewności. To byłoby bez znaczenia, gdybym przebywała w przestrzeni Radch. Radchaai nie zwracają większej uwagi na płeć, a ich język – mój pierwszy język – w ogóle nie uwzględnia rozróżnień płci. Język, którym teraz mówiliśmy, uwzględniał i mogłam sobie narobić kłopotów, gdybym użyła niewłaściwych form. Nie pomagało, że wskazówki pozwalające odgadnąć płeć zmieniały się w każdym kolejnym miejscu, niekiedy radykalnie, i rzadko miały dla mnie sens.”
Ann Leckie – Zabójczy miecz (tłum. Danuta Górska), 2016; postać niebinarna używająca form żeńskich
„– Przyszła przeprosić moją pracownicę. – Zastępczynię Daos Ceit, tam, w zewnętrznym biurze. – Ich matki są kuzynkami. – Formalnie słowo użyte przez Skaaiat oznaczało pokrewieństwo pomiędzy dwojgiem ludzi z różnych domów, którzy mieli wspólną rodzicielkę albo babkę, jednak w sensie potocznym dotyczyło dalszego krewnego, przyjaciela albo kogoś, z kim się dorastało. – Wczoraj miały się spotkać na herbacie, ale Tisarwat się nie pojawiła i nie odpowiadała na wiadomości. A wiesz, jak wojskowi się lubią z zarządem doków. – Czyli pozornie uprzejmość, a prywatnie pogarda. – Moja pracownica się obraziła.”
Yoon Ha Lee – Smocza perła (tłumaczenie: Agnieszka Fulińska i Aleksandra Klęczar), 2019
„– Idzie ci lepiej niż zwykle – oznajmiło w końcu Sujin. Nie zauważyłam, że pogrążone w lekturze książki dotyczącej chemii zwracało na nas w ogóle uwagę.”
„– Nie ostrzegłoś przypadkiem Hwana, żeby trzymał się z daleka? – zapytałam. – Powiedziałom to ze względu na upiory. Musiałam przyznać, że mi zaimponowało.”
Ginny Nawrocka – Cierpki zapach kosmosu (w: „Tęczowe i fantastyczne”), 2020; oprócz tego także postaci niebinarne używające męskich i żeńskich form
„Ja, Gosia, Ewa i Jacek. Gosia była najmłodsza... Jest najmłodsza. Jacek jest z tego samego roku, co ja, ale onu urodziłu się na początku, a ja pod koniec. A Ewa jest pięć lat starszy ode mnie.”
„Problem, który Pan poruszył w liście do RJP, jest ciekawy, a jego rozwiązanie może nastąpić przez odwołanie się do opisu kategorii gramatycznych, zawartego w podręcznikach i encyklopediach językowych. Chodzi o to, czy formy 1. i 2. osoby liczby pojedynczej rodzaju nijakiego w czasie przeszłym występują w polszczyźnie, czy są poprawne w naszym języku. Otóż mamy tu do czynienia z dwiema kwestiami: formalno-gramatyczną i semantyczną. Jeśli chodzi o tę pierwszą kwestię, to opis kategorii gramatycznych czasownika w „Encyklopedii języka polskiego” (wyd. III, Wrocław 1999) zawiera informację, że: „W cz[asie] prze[szłym] prócz odmiany przez osobę i liczbę występuje odmiana przez rodzaj: w l. poj. istnieje opozycja rodz. m. : rodz. ż. : rodz. n. (końcówki -ø, -a, -o)” (s. 45), natomiast w tabeli na s. 194 podane są końcówki dla l. poj. czasu przeszłego: -m, -ś, -ø). Nigdzie nie występuje zastrzeżenie, że nie tworzy się form 1. i 2. osoby rodzaju nijakiego w czasie przeszłym. Tak więc z punktu widzenia gramatycznego formy byłom, byłoś, robiłom, robiłoś, widziałom, widziałoś itd. są poprawne, zgodne z systemem językowym.”
„Paradoksalnie dzięki tym mocno toksycznym relacjom rodzinnym staram się w ludziach częściej szukać inspirujących oraz budujących cech, niechby i dla czystej, dyplomatycznej kurtuazji. Z kolei dzięki względnie minimalnej niezależności finansowej przyglądam się temu od twórczej strony, jednak nie zawsze mogłom sobie na takie nastawienie pozwolić. Poza tym, tej ekonomicznej mikrosuwerenności bynajmniej nie utożsamiałobym z jakąkolwiek gwarancją.”
Małgorzata Goślińska – Zrobimy z ciebie mężczyznę (w: „Magazyn TVN24”), 2019; Milo - historia życia i śmierci
„Milo nie miało myśli erotycznych. Tak boleśnie myślało o własnym ciele, że nie potrafiło myśleć o nim w towarzystwie innych ciał. Ale żeby zmienić ciało, musiało odpowiedzieć u psychologa na pytania: Od kiedy się masturbujesz? Jak to robisz? O czym wtedy myślisz? W jakiej pozycji uprawiasz seks? Jak się całujesz? Milo było rozdarte, nie lubiło kłamać.”
„Przez jeden dzień Milo się cieszyło. Ale to był krok w bok. Milo nie posunęło się do przodu w kierunku tranzycji prawnej ani medycznej. Uznali imię, nie tożsamość. W dowodzie pozostała literka M. Milo było osobą niebinarną, ale z dwojga złego wolałoby literkę K. Było rozdarte. Nie lubiło swojego męskiego ciała, dlatego postanowiło przejść tranzycję. Ale nie po to wyrwało się z klatki chłopca, żeby wejść w kolejną klatkę. Chciało być sobą.”
„Gdyby Kivi było chłopcem lub dziewczynką, musiałoby zmierzyć się z przypisanymi danej płci cechami, które stawiałyby przed nim zarówno pewne oczekiwania, jak także ograniczenia (Kivi stałoby się na przykład wrażliwym chłopcem lub silną i odważną dziewczynką), Lundqvist chciał natomiast zupełnie wyzwolić postać Kivi, a także całą opowiedzianą historię od wszelkich stereotypów związanych z płcią.”
„[Maciej Knapik] A czy to jest moda? [Polie] Gdyby to była moda i gdyby to było coś, co sobie wybrałom, to nie chciałobym tego wybierać, bo to, jak się dzieje w Polsce, to zdecydowanie wolałobym nie być niebinarne.”
„W Polsce wiele osób niebinarnych w zetknięciu z lekarzami nieuznającymi niebinarności po prostu kłamie, mówi to, co lekarze chcą usłyszeć, bo od tego zależy ich życie. Gdybym było od początku tak odważne jak Milo, moja historia mogłaby się skończyć podobnie.”
„Ostatecznie Joanna Mueller-Liczner również opowiedziała się za przechodzinią i do tego pomysłu się przychyliłom.”
„Gdy byłom małym dzieckiem, płeć nie miała dla mnie znaczenia, nie utożsamiałom się z żadną płcią. Pierwszy raz z pojęciem transpłciowości spotkałom się, gdy zobaczyłom w telewizji Rafalalę. Wydawało mi się wtedy, że trzeba chcieć być albo kobietą, albo mężczyzną, lub też osobą transpłciową, asymptotycznie dążącą do jednej z tychże obu tożsamości. Dopiero później natrafiłom na książkę Olgi Tokarczuk Dom dzienny dom nocny. Dziś mogę stwierdzić, że to dla mnie kanoniczna lektura, gdyż pokazała mi różne tożsamości. Przede wszystkim androgyniczność w wątkach o mnichu Paschalisie i świętej Wilgefortis Kummernis, która nosi w sobie też zdetronizowaną Trójcę Boginiczną. W powieści pojawia się również postać o imieniu Agni, nawiązująca do androgyniczności, ale nie spajająca, lecz rozspajająca, bo rozbijająca małżeństwo. Po lekturze zdałom sobie sprawę, że jestem androgyne. ”
„[Krystyna Spark] Wydaje mi się, że jedną z przyczyn sukcesu The Vulva Gallery jest to, jak urocze są twoje ilustracje. Opowiesz mi trochę o swojej „artystycznej stronie”? Gdzie nauczyłoś się tak pięknie malować, uwzględniając tak liczne szczegóły? [Hilde Atalanta] „Samo się nauczyłom. Nigdy nie miałom profesjonalnej edukacji plastycznej, ale rysowanie i malowanie od zawsze sprawiało mi wiele radości. Uczyłom się grać na fortepianie w konserwatorium w Rotterdamie. Po ukończeniu tego etapu, studiowałom psychologię kliniczną na Uniwersytecie Amsterdamskim – jak widać, to dwie kompletnie różne drogi. Gdy zaczęłom ilustrować w 2016 roku, zauważyłom, że tak naprawdę to sprawiało mi najwięcej szczerej radości.”
„Najlepszą powieścią okazała się „Queen of the Conquered” (Królowa zwyciężonych), którą napisało młode autorzę Kacen Callender.”
Ada Palmer – Do błyskawicy podobne (tłumaczenie: Michał Jakuszewski), 2019
„Błagam, uwierzcie mi, dyrektorze naczelny. Nie mam pojęcia, co się wydarzyło. Wiecie, że nie potrafię dowieść swej niewinności, ale ufaliście mi przez długi czas i nie zdradziłom waszego zaufania. Nigdy bym tego nie zrobiło. Nawet dziś rano mogłom powiedzieć Masonowi prawdę o Liście Siedmiu i Dziesięciu, ale tego nie zrobiłom”
Ada Palmer – Siedem kapitulacji (tłumaczenie: Michał Jakuszewski), 2019
„Trudno określić, kiedy się ocknęłom, bo świat, w którym się znalazłom, bardzo przypominał sen. Nic nie widziałom, nie byłom w stanie się poruszyć, nie mogłom mówić. Nie byłom związane ani zakneblowane. To były moje dłonie, moje ramiona i moje nogi. Wszystkie leżały bezwładnie, a gdy spróbowałom wezwać pomoc, nie tylko nie rozległ się żaden dźwięk, lecz moje usta nie chciały nawet uformować słów. Zachowałom jednak zdolność czucia i natychmiast uświadomiłom sobie, że leżę w dopasowanym kształtem do ciała pudełku Żywej Lalki.”
Aleksandra Stanisz – Ofiara (w: „Umieranie to parszywa robota”), 2019
„To jedna z metod – przytaknęło. – Stety czy niestety, ja za nią nie przepadam. Lubię za to wasze towarzystwo. Miałom nadzieję zobaczyć jakieś przedstawienie. Wiesz, ciężko tu ściągnąć teatr, ja też raczej stąd nie wyjdę…”
Anna Łagan – Ekonomia to dolina niesamowitości (w: „Skafander i melonik”), 2018
„– Oczywiście – zgodziło się Manu. – Właśnie przeprowadziłom analizę skutków obniżenia moich cen i mimo że widzę wiele niedogodności i nieprzyjemnych konsekwencji, rozumiem, że jak p. powiedział, jest to na ten moment najlepsze rozwiązanie problemu. Zgadzam się na zmianę umowy i obniżenie kosztów… Oto cena, którą p. proponuję.'”
Ashley Poston – Zaczytana i bestia (tłum. Agnieszka Brodzik), 2020
„Quinn i Annie czekają na mnie przy mojej szafce. Widzę gniew Quinn i wcale się nie dziwię. Gdy podchodzę, by otworzyć drzwiczki, właśnie coś głośno tłumaczy Annie: – A on tak po prostu wszedł mi w słowo! Miałom przygotowane całe przemówienie! – wścieka się. – Teraz jeszcze bardziej chcę wygrać. Nie pozwolimy ci iść z nim na bal, bez względu na wszystko.”
Bartek Biedrzycki – Confirmatio Vir Llamki, albo o wizycie Nieziemca Macka Simma na Starej Ziemi (w: „Dzieje się”), 2018
„Usiedli. Vir wskoczyło na łóżko i zainstalowało się tam po turecku, Simm przysiadł na obrotowym krześle przy biurku. – Jak dorosnę, to chcę polecieć na Marsa. – Przecież już byłoś u mnie dwa razy. – Ale ja chcę na stałe”
Ian McDonald – Rzeka bogów (tłumaczenie: Wojciech Próchniewicz), 2010
„Poznali się, ślub, sześć miesięcy później - ja. I zanim zapytasz: nie. Byłom jedynakiem. Moi rodzice byli atrakcją na Chowpatty Beatch. Brali mnie na wszystkie imprezy, byłom prawdziwą ozdobą.”
„Ale Słoneczko oczywiście chciało, i to bardzo. Chciało i bało się jednocześnie, ponieważ wierzyło matce. Świat na zewnątrz był piękny, ale też okrutny – zwłaszcza dla takich jak ono. Bo Słoneczko, choć nikt nigdy nie powiedział mu tego wyraźnie, wiedziało, że różni się od zwyczajnych dzieci, a ludzie nie lubią tego, co inne.”
„Starało się zrobić wrażenie bardzo zasmuconego i stanowczego jednocześnie, aczkolwiek nie wzięło pod uwagę faktu, że wygląd trochę wchodzi mu w paradę. Owszem, peleryna świetnie maskowała skrzydła, ale poza tym była zdecydowanie zbyt wielka na jedno małe Licho.”
„Istotnie, Licho nic nie rozumiało. Stało z klockiem w wyciągniętej ręce i oszołomione spoglądało na chłopca, który zaciskał zęby i patrzył na nie tak… tak… tak źle. – Czemu ty taki jesteś? Ja tylko chciałom ci pomóc, ja ci zawsze pomagam… – Och, czy ty musisz być takie… takie głupie?!”
„– No już, już, nie frasuj się tak, aniołeczku – powiedział wujaszek, wróciwszy do stołu. Pogładził przejęte Licho po głowie. – Tsadkielek nie umie w nastrój. Tsadkielek jest zadaniowy, rozumiesz. Musi mieć zajęcie, inaczej mu się merda pod kopułką. No, skończyłoś pierniczyć? To chodź, będziemy dziurkować.”
„– Ja co prawda słabo znam gościa - odparł po kilku chwilach - ale tak sobie myślę, że on to nie lubi nikogo. – Nawet swojego człowieka? Przecież jest aniołem stróżem. Ja swoich zawsze lubiłom. Jak miałobym im stróżować bez lubienia?”
„– Poczekaj! – zawołał – Powiedziałoś, ze mam coś zobaczyć. Czy zechcesz mi to pokazać? – Powiedziałom – przytaknęło Jagnię – Wiele rzeczy starałom ci się przekazać. Czyż nie nadejdą dni? Czyż nie zapłoną noce? Pyłem na wietrze są myśli skrzydlatych.”
Yoon Ha Lee – Smocza perła (tłumaczenie: Agnieszka Fulińska i Aleksandra Klęczar), 2019
„– Idzie ci lepiej niż zwykle – oznajmiło w końcu Sujin. Nie zauważyłam, że pogrążone w lekturze książki dotyczącej chemii zwracało na nas w ogóle uwagę.”
„– Nie ostrzegłoś przypadkiem Hwana, żeby trzymał się z daleka? – zapytałam. – Powiedziałom to ze względu na upiory. Musiałam przyznać, że mi zaimponowało.”
„Ta wędrówka moja na wznak trwała czas niewiadomy, a w miarę jej postępów powiększałom się i rozpoznawałom siebie, doświadczając własnych granic, i nie potrafię wyjawić, kiedym mogło już dokładnie ogarnąć własny kształt, rozpoznać każde miejsce, gdziem ustawało. (...) Leżałom jeszcze bezwładne, choć zdolne już do własnego ruchu, lecz w pełni wiadomości, że jeszcze nie czas, i w tym zmartwiałym przechyle — bom spoczywało wtedy na skośnej równi — ostatni prąd, wiatyk bez tchu, pocałunek rozedrgany sprężył mnie, i to był znak, żeby zerwać się i wpełznąć w okrągły otwór bezświetlny, i już bez wszelkiego przynaglania dotknęłom zimnych, gładkich, wklęsłych płyt, aby spocząć na nich z kamienną ulgą. Lecz może był to sen.”
Marta Kisiel – Małe Licho i lato z diabłem, 2020
„— Ty miałeś przygody, alleluja. Takie z emocjami i siniakami, i wyprawami, i w ogóle! A ja nie miałom ani jednej, ani w zaświatach, ani w podmiędzypiekle… — Przednadpiekle — poprawił Bożek skrupulatnie. — Tam też nie miałom! — zakrzyknęło Licho i tupnęło bamboszkiem dla większego wrażenia. — Nic nie miałom i nigdzie nie byłom, bo ty mnie nigdzie nie zabierasz!”
Natalia Osińska – Fluff, 2019
„Kiedyś na przykład zapytał to małe pucate Zło, czy jest chłopcem, czy dziewczynką i trudno doprawdy stwierdzić, kto zniósł to gorzej: Zło, które zalało się wielkimi łzami, czy Daniel, który prawie dostał wybroczyn ze złości. – Ale mogę zapytać, ile ma lat? – upewnił się Marcin, kiedy już wszystkich potulnie poprzepraszał. – Bo przesiaduje po nocach na tych twoich imprezach, a wygląda smarkato. Jak je kiedyś zobaczę w tym domu z piwem, to nogi z tyłka powyrywam. Tobie.”
Joanna Krystyna Radosz – Listopad bez snów (w: „Tęczowe i fantastyczne”), 2020
„Gdy je otwieram, rozlega się zgrzyt zamka w drzwiach, przedpokój zalewa fala światła, a z głębi mieszkania dobiega lekko bełkotliwy głos Mady: – ...a ja byłom jak: kupiliśmy trzyosobowy materac, a ty gardzisz!”
„Znalazłom ten portfel na przystanku, wciśnięty między krzesełka. Podniosłom go, trochę bezmyślnie, trochę dla zabicia czasu. Autobus miał przyjechać za kwadrans. Mogłom co prawda iść piechota ̨, ale było ciemno, zimno i lało, a ja byłom bardzo zmęczone. Usiadłom więc na plastikowym krzesełku i otworzyłom portfel.”
„Nie mam jeszcze żadnych odpowiedzi na twoje pytanie o Księżyc. Zapora, jakiej jeszcze nigdy nie widziałom.”
Merc Fenn Wolfmoor – Naszym celem jest nie umrzeć (w: „Nowa Fantastyka” 11/2020; tłumaczenie: Michał Kubalski), 2020
„Wyobraża sobie formularze badania, niekończące się tabelki medycznego kwestionariusz. Jaka jest Twoja płeć? – zabrzmi pytanie, a do zaznaczenia będą tylko dwie możliwości. Sua zawaha się, a to zostanie zauważone. Rysa na wizerunku. Żadne urzędowe dokumenty nie wskazują, że jest niebinarne. A Sua nie jest pewne, czy ma odwagę, by się upierać. Nie ma przestrzeni na dyskutowanie z binarnością, wychwalającą fałszywą biologię.”
„Gdy Sua powiedziało mu o Czystce, Caspian powiedział, że zaryzykuje. Nie mam wiele do stracenia, co nie? - rzekł z uśmiechem, ale Sua wiedziało, że jest niespokojny, gdyż jednocześnie ugniatał rękoma materac.”
„Piekarnia Leniwy Bochenek stara się dostosować do nakazu, by zebrać i udostępnić dla rządowych przeglądarek wszystkie dane do końca tego roku. Sua samo nie wie, jakim cudem znalazło kogoś takiego, jak Jong, która rozumie i po cichu sprzeciwia się rządowi. Inny pracodawca mógłby zgłosić Suę z powodu autyzmu i zażądać, by zostało „naprawione”.”
„Problem, który Pan poruszył w liście do RJP, jest ciekawy, a jego rozwiązanie może nastąpić przez odwołanie się do opisu kategorii gramatycznych, zawartego w podręcznikach i encyklopediach językowych. Chodzi o to, czy formy 1. i 2. osoby liczby pojedynczej rodzaju nijakiego w czasie przeszłym występują w polszczyźnie, czy są poprawne w naszym języku. Otóż mamy tu do czynienia z dwiema kwestiami: formalno-gramatyczną i semantyczną. Jeśli chodzi o tę pierwszą kwestię, to opis kategorii gramatycznych czasownika w „Encyklopedii języka polskiego” (wyd. III, Wrocław 1999) zawiera informację, że: „W cz[asie] prze[szłym] prócz odmiany przez osobę i liczbę występuje odmiana przez rodzaj: w l. poj. istnieje opozycja rodz. m. : rodz. ż. : rodz. n. (końcówki -ø, -a, -o)” (s. 45), natomiast w tabeli na s. 194 podane są końcówki dla l. poj. czasu przeszłego: -m, -ś, -ø). Nigdzie nie występuje zastrzeżenie, że nie tworzy się form 1. i 2. osoby rodzaju nijakiego w czasie przeszłym. Tak więc z punktu widzenia gramatycznego formy byłom, byłoś, robiłom, robiłoś, widziałom, widziałoś itd. są poprawne, zgodne z systemem językowym.”
„Problem, który Pan poruszył w liście do RJP, jest ciekawy, a jego rozwiązanie może nastąpić przez odwołanie się do opisu kategorii gramatycznych, zawartego w podręcznikach i encyklopediach językowych. Chodzi o to, czy formy 1. i 2. osoby liczby pojedynczej rodzaju nijakiego w czasie przeszłym występują w polszczyźnie, czy są poprawne w naszym języku. Otóż mamy tu do czynienia z dwiema kwestiami: formalno-gramatyczną i semantyczną. Jeśli chodzi o tę pierwszą kwestię, to opis kategorii gramatycznych czasownika w „Encyklopedii języka polskiego” (wyd. III, Wrocław 1999) zawiera informację, że: „W cz[asie] prze[szłym] prócz odmiany przez osobę i liczbę występuje odmiana przez rodzaj: w l. poj. istnieje opozycja rodz. m. : rodz. ż. : rodz. n. (końcówki -ø, -a, -o)” (s. 45), natomiast w tabeli na s. 194 podane są końcówki dla l. poj. czasu przeszłego: -m, -ś, -ø). Nigdzie nie występuje zastrzeżenie, że nie tworzy się form 1. i 2. osoby rodzaju nijakiego w czasie przeszłym. Tak więc z punktu widzenia gramatycznego formy byłom, byłoś, robiłom, robiłoś, widziałom, widziałoś itd. są poprawne, zgodne z systemem językowym.”
„Problem, który Pan poruszył w liście do RJP, jest ciekawy, a jego rozwiązanie może nastąpić przez odwołanie się do opisu kategorii gramatycznych, zawartego w podręcznikach i encyklopediach językowych. Chodzi o to, czy formy 1. i 2. osoby liczby pojedynczej rodzaju nijakiego w czasie przeszłym występują w polszczyźnie, czy są poprawne w naszym języku. Otóż mamy tu do czynienia z dwiema kwestiami: formalno-gramatyczną i semantyczną. Jeśli chodzi o tę pierwszą kwestię, to opis kategorii gramatycznych czasownika w „Encyklopedii języka polskiego” (wyd. III, Wrocław 1999) zawiera informację, że: „W cz[asie] prze[szłym] prócz odmiany przez osobę i liczbę występuje odmiana przez rodzaj: w l. poj. istnieje opozycja rodz. m. : rodz. ż. : rodz. n. (końcówki -ø, -a, -o)” (s. 45), natomiast w tabeli na s. 194 podane są końcówki dla l. poj. czasu przeszłego: -m, -ś, -ø). Nigdzie nie występuje zastrzeżenie, że nie tworzy się form 1. i 2. osoby rodzaju nijakiego w czasie przeszłym. Tak więc z punktu widzenia gramatycznego formy byłom, byłoś, robiłom, robiłoś, widziałom, widziałoś itd. są poprawne, zgodne z systemem językowym.”
„Problem, który Pan poruszył w liście do RJP, jest ciekawy, a jego rozwiązanie może nastąpić przez odwołanie się do opisu kategorii gramatycznych, zawartego w podręcznikach i encyklopediach językowych. Chodzi o to, czy formy 1. i 2. osoby liczby pojedynczej rodzaju nijakiego w czasie przeszłym występują w polszczyźnie, czy są poprawne w naszym języku. Otóż mamy tu do czynienia z dwiema kwestiami: formalno-gramatyczną i semantyczną. Jeśli chodzi o tę pierwszą kwestię, to opis kategorii gramatycznych czasownika w „Encyklopedii języka polskiego” (wyd. III, Wrocław 1999) zawiera informację, że: „W cz[asie] prze[szłym] prócz odmiany przez osobę i liczbę występuje odmiana przez rodzaj: w l. poj. istnieje opozycja rodz. m. : rodz. ż. : rodz. n. (końcówki -ø, -a, -o)” (s. 45), natomiast w tabeli na s. 194 podane są końcówki dla l. poj. czasu przeszłego: -m, -ś, -ø). Nigdzie nie występuje zastrzeżenie, że nie tworzy się form 1. i 2. osoby rodzaju nijakiego w czasie przeszłym. Tak więc z punktu widzenia gramatycznego formy byłom, byłoś, robiłom, robiłoś, widziałom, widziałoś itd. są poprawne, zgodne z systemem językowym.”
„[Paweł Opydo] Uważam, że dodawanie „u” do wszystkiego jest super opcją, na przykład „niebinarnu złowieszczu piratu”.”
„[Katarzyna Czajka-Kominiarczuk] Język, którym się posługujemy kształtuje rzeczywistość. Jeśli będziemy korzystali ze słów, które będą miały końcówki żeńskie, jeśli będziemy korzystali właśnie z takich słów naszych zakończonych „-u”, to w naszej świadomości zaczniemy widzieć za tymi słowami nie tylko mężczyzn, ale i kobiety, ale i osoby niebinarne. Dzieci, które będą się wychowywały po naszym pokoleniu będą już zupełnie przyzwyczajone do tych końcówek i dla nich to, że jest astronauta, astronautka czy astronautu będzie absolutnie oczywiste.”
„[queer.pl] Skąd pomysł na stworzenie takiej strony? [Andrea] Złożyło się na to wiele czynników. Samu jestem osobą niebinarną i wkurza mnie, że łatwiej mi wyrazić się w obcych językach niż w ojczystym. Poszukałum więc w Internecie więcej informacji na temat nieortodoksyjnych form językowych, porozmawiałum z paroma osobami, które ich używają i napisałum na tej podstawie posta na bloga, w którym wyjaśniam, czemu poszukiwanie bardziej neutralnej płciowo polszczyzny jest ważne (i to nie tylko dla osób niebinarnych!), oraz zbieram w kilku tabelkach parę najpopularniejszych pomysłów na dokonanie tego.”
„[Paweł] Inną opcją jest na przykład zupełnie nowy rodzaj gramatyczny („byłum”, „widziałum”) stworzony przez Jacka Dukaja na potrzeby powieści science fiction "Perfekcyjna niedoskonałość", gdzie posługiwały się nim postludzkie, pozbawione stałej cielesności istoty w dalekiej przyszłości, ale który z powodzeniem zaadaptowały wobec siebie nie utożsamiające się w pełni z męskością ani kobiecością osoby żyjące tu i teraz, jak choćby Andrea.”
„Partia Psa z Dwoma Ogonami to oczywisty żart. W jej manifeście zawarte są obietnice piwa i życia wiecznego oraz projekt budowy stacji kosmicznej. Można by pomyśleć, że to właśnie tymi postulatami ugrupowanie zjednało sobie sympatię Bogi Takács, którenu twórczość prozatorska i poetycka jest mocno zakorzeniona w science fiction. Ale już na samym początku drugiej części tryptyku dowiadujemy się, że nie to jest powodem, dla którego osoba wypowiadająca się w wierszu zamierza głosować na partię. Chodzi o coś innego. O coś więcej.”
„Bogi Takács – węgiersko-żydowska osoba agenderowa obecnie mieszkająca w Stanach Zjednoczonych ze swoją rodziną i kolekcją książek. Pisze, redaguje i recenzuje poezję i prozę spekulatywną. Zdobyłu nagrodę literacką Lambda w kategorii Najlepsza Proza Transgenderowa za redakcję antologii Transcendent 2; znalazłu się także w finałach nagród Locus i Hugo. Pisze o książkach na blogu bogireadstheworld.com, ma też konta na Twitterze, Patreonie i Instagramie jako bogiperson.”
Rozmowa Ewy Tomaszewicz z Loë Fjorsigviss i Magdaleną Stonawską – Tęcza w fandomie (w: „Replika” #83), 2020
„[Loë Fjorsigviss] Od kiedy pamiętam, uwierało mnie mówienie o sobie jako o dziewczynie czy kobiecie. Nie utożsamiałum się z tym. Zorientowałum się, że mogę nie być kobietą, nie ze względu na dysforię płciową, tylko ze względu na euforię. Kiedy dopuściłum do siebie myśl, że są inne opcje, zaczęłum esksperymentować i poprosiłum parę znajomych osób, żeby spróbowały tak się do mnie zwracać. Gdy zaczęły tak do mnie mówić, poczułum ogromną ulgę. Kiedy mówię o sobie, ta inna forma przychodzi mi z trudem, ciągle samu mam z nią problem, ale to uczucie, kiedy inni mówią o mnie w ten sposób, powiedziało mi, że to może być faktycznie dobry kierunek, że nie jestem dziewczyną ani chłopakiem, ale kimś poza tym. I to było naprawdę wspaniałe i wyzwalające uczucie.”
Michał Radomił Wiśniewski – Ludzie z komputera, ludzie z internetu (w: „Gazeta festiwalowa” edycji 16/2020 Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania), 2020
„Najciekawsze z nich wydają mi się tzw. dukaizmy. Wymyślona przez Jacka Dukaja na potrzeby powieści s.f. Perfekcyjna niedoskonałość forma używana przez postludzkie, postcielesne cyfrowe byty zwane phoebe („phoebe Michał powiedziału, że bardzo by chciału”) została zaadaptowana przez osoby, które miały problemy, aby wyrazić swoją tożsamość w ojczystym języku. Czy to nie piękne? Oto w głowie konserwatywnego pisarza, który lepiej fantazjuje o tym, co będzie za kilkaset lat, niż potrafi zrozumieć świat za oknem (ogłoszone w latach dziewięćdziesiątych arcybinarne opowiadanie pod znamiennym tytułem Wielkie podzielenie, w którym pod wpływem wirusa kobiety mordują mężczyzn), zrodziło się przypadkiem wyjście z językowej pułapki zastawionej przez polszczyznę. Język wyznacza granice naszego świata; jest więc kluczem do ich przesunięcia.”
„‘Ja mam pomysł’, ogłosiłu jednu z Senatorów, wstając. Trochę nu zajęło zdecydowanie, czy warto w ogóle o tym pomyśle wspominać. A raczej, czy bezpiecznie jest o nim napomsknąć. Lecz w końcu wstału i odważyłu się odezwać. I tak zaraz będzie martwu, więc co za różnica? Wszyscy będą. Jeśli kiedyś łapać się desperackich kroków, to teraz.”
„Keo wyćwiczonym ruchem przykmnęłu przepustnicę A-winga. Pochodziłu z Mirial, miału żółto-zieloną skórę, najwyżej dwadzieścia kilka lat i nie wyglądału na doświadczonego pilota. Szereg wyścigowych rywali, a później imperialnych pilotów, pomylił się w tej kwestii i słono za to zapłacił.”
„– Grand Prix Socorro Sunset – powiedział Relkin. – Ta sztuczka, którą wywinęłuś w ostatniej chwili – ten mały, oszukańczy manewr, który wytrącił mój statek z kursu – kosztował mnie mistrzowski medal, na który zasługiwałem.”
„– Do Creytona powinniśmy dotrzeć w ciągu trzydziestu ośmiu k-godzin. Nawet zważywszy na utratę krwi pana i stahs McPherson– – Chciałuś powiedzieć – przerwał nu Zamoyski – powinniśmy byli tam dotrzeć. Samu twierdzisz, że po odcięciu od Plateau nie wiesz nawet, w którą stronę lecimy. Swoją drogą, zastanawiam się, jak to możliwe. Przecież chyba pamiętasz, gdzie celowałuś.”
„– To było wyzwanie na pojedynek – stwierdziła manifestacja Słowińskienu i kopnęła upuszczoną muszlę aż pod palmy. Stłukła sobie przy tym stopę i teraz podskakiwała na jednej nodze, wściekła – taki na poły komiczny behawior manifestowału Adamowi i Cesarzowi.”
„Jeszcze nie do końca świadomy otoczenia, zareagował w sposób stosowny dla ciążenia Farstone (lub Pałacu) – i w efekcie odbił się od bocznej ściany. Zamrugał, nie wierząc własnym oczom. Z odległości dwóch cali szczerzyłu się bowiem z niej, wielku jak posąg Stalina, Patrick Gheorg McPherson. W odruchu już niemal paniki odepchnął się Zamoyski wstecz, ku fotelowi. Nie mógł oderwać wzroku od ekranu z uspokajająco uśmiechniętum Patrickum – najpierw więc fotel wymacał, fotel i ciało na nim.”
„Głupi! Znajdujesz się w jenu wnętrzu, onu czyta twoje nastroje, pragnienia, instynkty, myśli nieomal – z napięcia mięśni, drżenia strun głosowych, temperatury naskórka, rytmu oddechu, łopotu serca, szumu krwi w żyłach i tkankach. Skąd niby wiedziału wówczas, że szukasz urynału? Nic wu nie umknie. Pozostajecie całkowicie w jenu władzy. Nie jesteś w stanie przekazać Angelice ni słowa tak, by onu o nim nie wiedziału.”
Jacek Dukaj – Linia oporu (w: „Król Bólu”), 2010
„Na owych pustkowiach zagubienia, wśród zgąszczów zieleni, nie ja jednu nosiłum kształt człowieczy. Spotykałum też innych cudzoświatowców, wieczorami przy ogniu wyznawali swe historie. Zazwyczaj podróżowali do krewnych przebywających na oddaleniu, do synówcórek, bracisióstr, którzy opuścili krainy kamienia i prawa, ojczyzny zera i jedynki.”
„Im dalej wędrowałuśmy, tym bardziej zmieniało się wszystko wokół. Świat przemieniał się w sen o snach nietrwały. Czas jakiś żyłum w gaju owocowym, gdzie zbierałuśmy jabruszki i oliwnice, też wyłącznie nimi się żywiąc.”
Jacek Dukaj – Linia oporu (w: „Król Bólu”), 2010; formy wymienne: ona lub onu
„I pamiętałum, jak rodziłam dzieci, dwoje, troje, pięcioro, ośmioro dzieci, w chacie lampą olejną oświetlanej i w ziemiance ciemnej, pracując w polu i pracując przy zwierzętach, rodziłam dzieci, a potem te dzieci męczyły mnie i dręczyły, aż zadręczyły; tak umierałam.”
Ginny Nawrocka – Cierpki zapach kosmosu (w: „Tęczowe i fantastyczne”), 2020; oprócz tego także postaci niebinarne używające męskich i żeńskich form
„Ja, Gosia, Ewa i Jacek. Gosia była najmłodsza... Jest najmłodsza. Jacek jest z tego samego roku, co ja, ale onu urodziłu się na początku, a ja pod koniec. A Ewa jest pięć lat starszy ode mnie.”
Artur Nowrot – Smocze dziecko (w: „Tęczowe i fantastyczne”), 2020; przymiotniki w formie nijakiej
„Yare robiłu jednak, co w jenu mocy, by zadowolić rodziców i starszyznę, wykonywać bez zwłoki polecenia, nie zaniedbywać obowiązków i za bardzo nie narzekać.”
Kelly Robson – Interwencja (w: „Nowa Fantastyka” 5/2020; tłumaczenie: Paweł Dembowski), 2020
„Émeraude odpięłu się i pokazału palec lekarce. Przełączału się między dwoma trybami – wszystko albo nic. Kilka miesięcy temu doznału kontuzji, naciągając mocno ścięgno zginacza.”
Merc Fenn Wolfmoor – Naszym celem jest nie umrzeć (w: „Nowa Fantastyka” 11/2020; tłumaczenie: Michał Kubalski), 2020
„Sua gapi się na nienu i czeka - nie wie, co ma odpowiedzieć, nie mając więcej informacji. Maya nie patrzy na Suę, gdy mówi. Po prostu przemawia prosto w przestrzeń, gdzie sekrety są mniej niebezpieczne.”
„Maya nie reaguje na wiadomości na UdzielajSię, esemesy, ani nawet na wiadomość głosową, wygenerowaną z wpisanego tekstu. To przeraża Suę. Nigdy nie dzwoni do nikogo, chyba że w sytuacjach awaryjnych. Maya zdaje sobie z tego sprawę. Poza num wiedzą o tym tylko Caspian i Jong. Maya obiecału, że odbierze rozmowę głosową.”
„Kurwa, to brzmi bardziej oskarżycielsko niż chciało. Sua gryzie się w wargę. To nic. Maya ma świetny profil społeczny: ekstrawertycznu, zaangażowanu w społeczność, zainteresowanu dozwolonymi odmianami sztuki, zawsze lojalnu obywatelu. Pracuje na pełen etat w warsztacie naprawiającym małe AGD.”
Kazimierz Przybysz – Trzy wiersze (w: „Tlen Literacki” 6/2020), 2020
„pić chciałum z onu źródeł ale ludzie mi się nawarstwili i zasłonili (a nie wolno się gromadzić!)”
„Rico, stara mordo, jeszcze będziecie rzygać jak pijany messerschmitt.”
„Szeregowy, za chwilę zobaczycie coś, co za chwilę zobaczycie.”
Degrassi: Nowy rocznik (sezon 4 odcinek 9, #Obsesja, tłumaczenie: Agata Miazek), 2017
„– Zmieniła imię? – Zaimek. Na „oni/ich” zamiast „ona/jej”. – Idiotyczne. – I dlatego nie jesteś zaproszony. – „Oni” to liczba mnoga. Yael to jedna osoba, prawda? – Oni są szczęśliwi. Czy to, jak ich nazywamy ma znaczenie?”
„Kin Lu jest osobą niebinarną i w związku z tym piszemy o niej posługując się formą odpowiednią dla trzeciej osoby liczby mnogiej. Kin projektują i są częścią społeczności queer. Jakiś czas temu wyprowadzili się z Polski i zamieszkali w Szwecji. Od lat zajmują się projektowaniem. Fani kolarstwa zapewne kojarzą Kin z poprzedniego projektu związanego z ubraniami i akcesoriami czyli Cheesy Supply.”
„Tommi Parrish w tych niełatwych dla odmienności czasach doskonale oddali sytuację osób LGBTQ, tworząc komiks przemawiający do czytelników za pomocą prostych, lecz równie rzetelnych i wiarygodnych środków.”
„Del Barrio to osoba niebinarna posługująca się zaimkami w liczbie mnogiej, kończąca obecnie naukę w London Academy of Music and Dramatic Art. Ich dorobek ogranicza się na razie do ról teatralnych i udziału w kilku filmach krótkometrażowych, więc "Star Trek: Discovery" będzie szansą na zaistnienie w Hollywood.”
„W zeszłym roku, przy okazji premiery Johna Wicka 3, głośno było o tym, że jedną z ról zagrali Asia Kate Dillon, osoba niebinarna, która zdobywa coraz większą popularność. Myślisz, że kultura celebrycka jest w stanie przyspieszyć przemiany społeczne?”
Karolina Fedyk – Skrzydła, 2019
„Eliri nalali sobie kawy. Ostrożnie podnieśli okutą srebrem szklankę, wdychając aromat napoju. – Nie musicie się nas bać – powiedzieli bezradnie, wiedząc, że nic to nie zmieni. – Wczorajsze święto było bardzo piękne – dorzucili.”
Weronika Mamuna – Obca, która była (w: „Tęczowe i fantastyczne”), 2020
„I kiedy już wydawało się, że wszystko stracone, kiedy jej myśli zaczęły kierować się ku najstraszliwszym, najbardziej rozpaczliwym czynom, jej przyjaciel – młodzi, ale niezwykle utalentowani czarodziej – zaprowadzili ją przed magiczne drzwi.”
„Autorzy i eseiści publikujący m.in. na łamach portalu Gallifrey.pl, a o swoim pisaniu mówiący na Twitterze (ripplesofcosmos). Tworzą światy łączące fantastykę naukową z magią. Są osobą niebinarną, aromantyczną i aseksualną, a ich zaimki to „wy/oni”.”
„W kultowym już wiedźminie mamy biseksualną Ciri i niebinarnych Neratina Cekę. (...) Niebinarność Neratina sprowadza się do androgynicznej urody i kilku pogardliwych uwag o tym, że trudno określić, czy to mężczyzna czy kobieta.”
„Nie jesteśmy smokiem, żeby zbierać skarby, ale jeśli chodzi o queer, jesteśmy potrójnie literą A. Jedną z tych mniej znanych właśnie, do niedawna powszechnie niepoprawnie odczytywanych jako „ally” – osoba wspierająca osoby queerowe, ale cispłciowa i jednocześnie heteroseksualna, a więc nie należąca do żadnej mniejszości płciowej czy seksualnej. Nam jednak nie brakuje narracji o postaciach, które po prostu nie mają problemu z tym, że ktoś inny jest postacią queerową, nawet jeśli miło jest takie historie widzieć. Brak nam narracji o osobach aromantycznych, aseksualnych i agenderowych (czy, w tym ostatnim wypadku, szerzej: niebinarnych), bo ich niewidoczność jest szczególnie trudna do zwalczenia – i w życiu, i w fantastycznej fikcji.”
„– Au, to nasz ostatni dzień razem, skupcie się! – Przepraszamy... Bo Laghari w wywiadzie powiedziała... – Oddaliście już tę pracę! Widzisz, Alec? Jeśli zostawimy ich samych, całe wakacje będą słuchać o polityce! To jeszcze nudniejsze! Musimy pójść się jeszcze razem zabawić, zanim zaczną się te wakacje udręki. – Myślałem, że wrócę do domu i... – Oszalałeś? Idziemy tańczyć! Alec spojrzał na Au, którzy tylko wzruszyli z rozbawieniem ramionami.”
„– Rozmawiałam z Syd i okazuje się, ze mamy tyle ze sobą wspólnego. Wiem, że nie chcesz, bym się umawiała, ale mogę pójść z nimi na lody? – Mówiąc „nimi” masz na myśli tylko Syd? – Tak.”
„Myles podczas kampanii w latach dziewięćdziesiątych identyfikowały się jako kobieta i lesbijka, a zatem ich problematyzacja własnej widoczności i żądanie adekwatnej reprezentacji rozgrywało się w oparciu o inne kategorie tożsamości. ”
„Myles – jak piszą o sobie – są pochodzącymi z Bostonu nowojorskimi poetkami, ikonami lesbijskiej poezji i queerowej kultury. Mieszkały na Lower East Side i były związane przede wszystkim z ośrodkiem eksperymentalnej The Poetry Project w St. Marks Church, gdzie przez lata zajmowały stanowisko dyrektorek artystycznych. W swojej twórczości eksplorują doświadczenia kobiecości i nienormatywnej, queerowej tożsamości.”
„Sam Smith, którzy/które jako osoba niebinarna używają zaimka osobowego „they”, czyli oni/one, wystąpili/ły w słynnych londyńskich Abbey Road Studios, promując swój najnowszy album „Love Goes”.”
„Im dalej wędrowałuśmy, tym bardziej zmieniało się wszystko wokół. Świat przemieniał się w sen o snach nietrwały. Czas jakiś żyłum w gaju owocowym, gdzie zbierałuśmy jabruszki i oliwnice, też wyłącznie nimi się żywiąc.”
„Byłaem wtedy w podróży po Ameryce Centralnej. Tej nocy w Hondurasie bawiłaem się moim starym imieniem, przerzucałeam litery. Od kiedy byłaem dzieckiem, chciałeam zmienić imię, ale nie znajdowałeam niczego, co by pasowało.”
„Idący/a w alternatywnym marszu aktor/ka Indya Moore (określa siebie jako osobę niebinarną, czyli nie utożsamia się z żadną płcią) apelował/a, by walczyć o prawa transpłciowych, czarnoskórych pracownic seksualnych. Dziś w USA wiele z nich pada ofiarami morderstw.”
„[Michał Rusinek] Dowiedziałem się, że w języku angielskim wobec osób niebinarnych można używać zaimków liczby mnogiej – mówi się o jednej osobie „they”. I nie chodzi o to, że zakłada się jej podwójność, tylko że to jest zaimek, który nie wskazuje na płeć. Bo są też takie osoby, które nie chcą definiować swojej płciowości, chociażby jak laureatka/laureat tegorocznego Bookera. W języku polskim jest to trudniejsze, ale możliwe, trzeba się tylko trochę nagimnastykować.”
„Mówiono mi, że wykorzystuje moje dziecko, zamiast pozwolić mu/jej na posiadanie "normalnego dzieciństwa. Jednak nie rozumiem, jak ktokolwiek mógłby zmusić 8-latka/latkę do założenia ogromnej sukni, peruki i poświęcenia całej swojej uwagi, wbrew własnej woli.”
„W tym roku World Fantasy Award przyznano w ośmiu kategoriach. Za najlepszą powieść uznano „Queen of the Conquered” autorstwa młodego/ej pisarza/rki o nazwisku Kacen Callender (osoba niebinarna). ”
„Miałem/am 15 lat, kiedy ukazała się płyta The Fame i miałem/am obsesję na punkcie Gagi. Dała mi całkowite pozwolenie na bycie sobą i bycie dumnym/ą z mojej queerowości. To była forma ekspresji, ale była też w dziwny sposób forma ochrony. To był sposób na niemalże powiedzenie homofobom i prześladowcom: "Trzymaj się z dala ode mnie", ponieważ jestem pewny/a siebie i potężny/a w byciu queer”
Miles Cameron – Plaga mieczy (tłum. Maria Gębicka-Frąc), 2018
„Szaman/ka zmrużył/a oczy, słysząc ostatnie słowo. Odpowiedział/a chrząknięciem. Brzmiało twierdząco.”
Rey KM Domurat (w: „Glissando”, tłum. Joanna Zabłocka), 2019
„Czy pamiętasz moment, w którym zainteresowałxś się technologią/sprzętem, który jest ci obecnie najbliższy? Jak to się stało, że poszłxdłeś tą ścieżką? Napisz kilka słów o tym, czym się zajmujesz. [Rey] W tamtym czasie nie było jeszcze dla mnie jasne, w jaki sposób powstaje muzyka i jak wielu etapów produkcji czy zaangażowania licznych osób ona wymaga. Tkwiłxm w przekonaniu, że wszystko robi jedna osoba: artysta wykonuje swój utwór, nagrywa go, a później otrzymuje kontrakt w wytwórni i wypuszcza muzykę w świat… Postanowiłxm, że chcę wiedzieć więcej…”
„Kochane osoby transpłciowe i niebinarne studiujące na Uniwersytecie Jagiellońskim - mamy dla Was świetną wiadomość! Jak pisaliśmy_łyśmy już wcześniej, wraz z Bezpieczny student UJ testowaliśmy_łyśmy rozwiązania na USOSweb dla transpłciowych studentów i studentek. Dzisiaj dotarła do nas wspaniała wiadomość, którą przekazujemy Wam wszystkim - jeśli chcecie, żeby Wasze dane były widoczne w USOSweb zamiast deadnames, skontaktujcie się koniecznie z Działem Bezpieczeństwa!”
„Każdy_a bohater_ka z obydwu tomików ma swoje pewne zaczepienie w rzeczywistych postaciach: ludzi spotykanych na co dzień lub od czasu do czasu, zwierząt, raperek. Postacie odnajduję nie tylko w rozmowach realnie odbytych lub napomkniętych, zaczętych, lecz również w fantazmatach wytworzonych przez kulturę, jak choćby nowenna pompejańska, która przekazuje objawienie podmiociu lirycznemu albo „instytucji przemawiającej”, jak to zgrabnie ujęła Aleksandra Szwagrzyk-Dalasińska na spotkaniu w Toruniu.”
„Ostatnie dni w social mediach przyniosły wzmożoną falę osób wyznających swoją niebinarną, wykraczającą poza podstawową klasyfikację płci, naturę. Monáe wykorzystał_ ten moment by także wyoutować się osoba niebinarna. Zrobił_ to z pomocą Twittera, a konkretnie dzieląc się ze swoimi obserwatorami memem odnoszącym się do tej klasyfikacji. Opatrzył_ obrazek hashtagiem „IAmNonbinary””
R.S. Benedict – Moje angielskie imię (w: „Nowa Fantastyka” 3/2019, tłum. Olga Niziołek), 2019
„Prawdopodobnie już się zorientowałeś, że wbrew temu, co ci mówił_m, nie urodził_m się w Londynie, nie skończył_m Oxfordu, i – z tego co wiem – nie ochrzcili mnie w Kościele Anglii.”
„A jednak gdy tylko wychodzę z powrotem na ścieżkę, boję się. Jeszcze parę chwil temu – podobnie jak przez całe dotychczasowe życie – był_m przezroczyst_. Mogł_m wędrować ulicami, rozkoszując się pogodą, widokami, byciem w miejscu, które kocham. Teraz ogarnia mnie dojmująca, niemal paraliżująca świadomość tego, jak bardzo rzucam się w oczy.”
„Bo każd* człowiek wie, kim jest. I każd* najlepiej zna swoją tożsamość. Wystarczy, że będziemy to po prostu szanować i życie wszystkich nas stanie się odrobinkę prostsze.”
„Kuwale było tylko pół pokolenia młodsze ode mnie i prawdopodobnie mieliśmy wiele podobnych poglądów na świat, vono jednak nieco ekstremalniej wierzyło we wszystko to, w co wierzyliśmy my. Nauka i technologia zdawały się dawać vu wszystko, czego chciało.”
„Zapiszczał vego notepad. Kuwale stanęło, wyjęło aparat z kieszeni i przez kilka sekund patrzyło w ekran. Potem przeszło kilkanaście metrów na południe.”
Kelly Robson – Interwencja (w: „Nowa Fantastyka” 5/2020; tłumaczenie: Paweł Dembowski), 2020
„Émeraude odpięłu się i pokazału palec lekarce. Przełączału się między dwoma trybami – wszystko albo nic. Kilka miesięcy temu doznału kontuzji, naciągając mocno ścięgno zginacza.”
„Bollywood, kolejna z nowych przyjaciół Kiuru, to osoba niebinarna, do której wszyscy zwracają się, stosując naprzemiennie formy męskie i żeńskie. W tym miejscu warto zaznaczyć, że w języku fińskim końcówki męskie i żeńskie w ogóle nie występują, zaimki nie zdradzą nam płci osoby, a nawet rzeczowniki nie mają rodzaju gramatycznego. W polskim natomiast takie formy występują wszędzie i od razu przypisują płeć postaci czy rodzaj gramatyczny przedmiotowi. Tłumacz świetnie sobie z tym poradził, używając zgodnie z wolą autorki i postaci naprzemiennie form żeńskich i męskich w wypowiedziach Bollywood, czy dotyczących jej/jego wypowiedziach innych bohaterów. ”
„Uznałem zatem, że fajnie by było te wszystkie pomysły na genderneutralizację polszczyzny zebrać w jedno miejsce i usystematyzować w tabelkach. Kto wie, może w takiej formie łatwiej będzie zauważyć prawidłowości, potencjalne problemy, możliwości rozwoju, a może nawet zbudowania spójnego i wszechstronnego systemu? Na pewno nie zbiorę ich wszystkich, ale próbować warto. A przynajmniej nie zbiorę ich wszystkich sama. (...)”
„Osoby niebinarne (w tym yours truly) czasem wybierają opcję pt.: „Mów mi, jak chcesz”. W praktyce oznacza to, że można się do nich zwracać formami żeńskimi lub męskimi (a jeśli tego zechcą, to również wszystkimi pozostałymi wymienionymi i niewymienionymi w moim tekście). Argumentem przeciwko zastosowaniu takiego rozwiązania w przekładzie byłaby obawa przed niespójnością i narobieniem bałaganu. Ale wiecie: to słaby argument. Warto jednak stosować tę opcję rozważnie.”
„Jestem osobą niebinarną płciowo. Od zawsze o tym wiedziałem, od dzieciństwa nie potrafiłam zrozumieć dlaczego nikt nie ma problemu kiedy bawię się żołnierzykami, a gdy miałem ochotę wozić lalki w wózku pod blokiem to nagle musiałem ponosić za to konsekwencje.”
„Wychowałem się w Warszawie. Co środa były imprezy lesbijskie w „Barbie barze”, „Utopia” była, „Lustro” też. Nikt mnie nigdy nie zaatakował ani nie obraził. Co prawda jak jechałam metrem, to się ludzie zastanawiali czy jestem chłopakiem, czy dziewczyną – niby pod nosem, ale tak, żebym słyszała. Wtedy jeszcze mówiłem o sobie dziewczyna i to było dla mnie ważne, więc rozwiązywałam tę ich zagwozdkę albo pytałam: co cię to obchodzi? I tyle.”
Chuck Wendig – Star Wars: Koniec i poczatek. Dług życia. (tłumaczenie: Anna Hikiert), 2017
„Zazdroszczę wam dziś błogosławieństwa, które spłynie na was, gdy przyjdzie wam spotkać jego wysokość, jej łaskawość, jego wspaniałość, jej jaśniewyniosłość… korsarkę! Grabieżczynię! Piracką władczynię Dzikiej Przestrzeni! Arcyłotrzynię Eleodie Maracavanya!”
Rick Riordan – Młot Thora (tłum.: Agnieszka Fulińska i Marta Duda-Gryc), 2016; postać genderfluid o zmiennych zaimkach
„– Widzisz, część ludzi pewnie tak by wolała – powiedziała Alex. – Oni nie są zero-jedynkowi albo są pośrodku spektrum czy jakoś tam. Jeśli chcą używać jakiegoś „onu” czy coś, to okej. Ale ja osobiście nie chcę stosować zawsze tych samych zaimków, ponieważ to nie w moim stylu. Ja się często zmieniam. Chyba o to chodzi. Kiedy jestem nią, jestem nią. A kiedy jestem nim, jestem nim. Nie jestem onym ani onu. Rozumiesz?”
Rick Riordan – Statek umarłych (tłum.: Agnieszka Fulińska i Marta Duda-Gryc), 2017; postać genderfluid o zmiennych zaimkach
„Zapewne miało to być zabawne. Przez większość czasu Alex uważała się za dziewczynę, ale dziś ewidentnie występował jako facet. Czasem mi się myliło i używałem złego zaimka, mówiąc o nim/niej, Alex lubił więc – czy też lubiła – odpłacać mi pięknym za nadobne, bezlitośnie mnie podpuszczając. Bo na tym polega przyjaźń.”
Ursula K. Le Guin – Królowa Zimy (w: „Wszystkie strony świata”, tłum. Lech Jęczmyk), 1980; postać niebinarna używająca zamiennie form męskich i żeńskich
„Ostatnie zdjęcie w promieniach obcego słońca: wyprostowana postać nieokreślonej płci w szarym płaszczu haińskiego kroju stoi, spływając potem, na zielonym trawniku obok Generalnego Przedstawiciela Ekumeny na planety zachodnie, stabila Hoalansa z Alb, który może (jeżeli zechce) ingerować w losy czterdziestu światów. – Nie mogę kazać panu tam wracać – mówi stabil. – Pańskie sumienie... – Dwanaście lat temu zrezygnowałem z królestwa na rzecz sumienia. Dostało, co mu się należało. Starczy tego dobrego – mówi Argaven Harge. Potem nagle wybucha śmiechem, zarażając nim stabila. Rozstają się w zgodzie, jaką starają się zaszczepić między ludźmi władze Ekumeny.”
„Argaven przesunęła spojrzeniem po wszystkich twarzach, tych pochylonych i niepochylonych. – Jestem Argaven – powiedziała. – Byłam królową. Kto teraz rządzi Karhidem?”
Jacek Dukaj – Linia oporu (w: „Król Bólu”), 2010; formy wymienne: ona lub onu
„I pamiętałum, jak rodziłam dzieci, dwoje, troje, pięcioro, ośmioro dzieci, w chacie lampą olejną oświetlanej i w ziemiance ciemnej, pracując w polu i pracując przy zwierzętach, rodziłam dzieci, a potem te dzieci męczyły mnie i dręczyły, aż zadręczyły; tak umierałam.”
„Łukasz Kaźmierczak/Łucja Kuttig - debiutowało prozami poetyckimi "Kokosty" (2018) w ramach nagrody głównej w Konkursie im. J. Bierezina. W 2019 r. opublikowało "Agresty" dzięki wygranej w Konkursie im. K. Janickiego. Jego/jej teksty ukazywały się również w czasopismach, antologiach i zinach. Zdobyło wykształcenie chemiczne i matematyczne na Politechnice Łódzkiej.”
„– Postulujecie zniesienie kategorii płciowych w konkursie Emmys. Sądzicie, że uda się wprowadzić klasyfikację niebinarną? – Istnieje taka możliwość. Ile czasu minie trudno orzec. Jesteśmy gotowi(owe) podjąć publiczną debatę z odnośnymi decydentami.”
Greg Egan – Diaspora (tłum.: Michał Jakuszewski), 2015; rodzaj nijaki z neozaimkami ve/vir
„Yatima przyjrzało się otaczającym polis gwiazdom. Wszystkie emitowały światło o widmie przesuniętym w wyniku efektu Dopplera, tworząc na niebie nieruchome koncentryczne fale koloru - od ekspansji po konwergencję. Ve zastanawiało się, jak powinni się zachować, gdy wreszcie dościgną uciekających.”
Marta Magdalena Lasik – Zwierciadło w dziurce od klucza (w: „Skafander i melonik”), 2018
„– Jesteś strasznei pesymistei. – W głosie Leny słyszy rozbawienie. – Porozmawiasz z er? Jej oczy skrzą się z podekscytowania.”
„– Kim – Lena mówiła er, więc ei robi to samo, nagle uświadamiając sobie, jak uwierał go tutejszy podział i zarazem jak bardzo do niego przywykł, że nawet w myślach sam siebie sprowadzał do on – ty’er jesteś?”
Joanna Krystyna Radosz – Listopad bez snów (w: „Tęczowe i fantastyczne”), 2020
„Piszę artykuł o ewolucji języka i zakresie użycia neutralnych płciowo form czasu przeszłego. Zauważyłaś, że nasi kurier czasem je stosuje, a czasem nie? Chciałam go przepytać, od czego uzależnia użycie form określonych płciowo, a od czego tych neutralnych, rozumiesz, typu „mówiłm”, „przyszołm” i tak dalej.”
„Odpisujemy na listy, po raz enty wzdychając, o ile prościej byłoby, gdyby poczta elektroniczna działała niezawodnie i wykluczyła konieczność pisania tradycyjnych wiadomości. Dochodzimy do wniosku, że może udałoby się uratować jedno drzewo miesięcznie i nie miałybyśmy tyle makulatury, ale prawdopodobnie kurier przychodziliby nie raz dziennie, a raz w tygodniu i ominęłaby nas przyjemność oglądania ich paznokci.”
„O dziesiątej, kiedy akurat mam chwilę wytchnienia, przychodzi kurier. Dzisiaj stosik korespondencji jest, na szczęście, mniejszy, za to nasi dostawca ma kilka jasnych pasemek w czarnych włosach i kocie oko na paznokciach. – Przyniosłam wam coś jeszcze – informuje z uśmiechem i podaje mi dwa czekoladowe mikołaje, takie jak z czasów mojego dzieciństwa. – Zostały nam po świętach, dostaliśmy po kilka, a Dżesika mówiła, że lubicie czekoladę.”